Peperiksaan PMR baharu saja menutup kertasnya. Dewan-dewan peperiksaan dah kembali bersepah - seperti sebelumnya. Bagi kebanyakan pelajar, waktu lebih sebulan ini dimanfaatkan dengan tidak hadir ke sekolah. Begitu juga, kalau di bandar-bandar tu (contohnya di SMK Setapak Indah, KL) dah pasti berebut-rebut bekas calon PMR ini menjalankan aktiviti perniagaan - tak kira di mana. Apa-apapun, yang lebih bersepah sejak sebelum PMR lagi (bahkan lebih awal daripada itu) ialah sistem pendidikan negara!
Banyak perubahan telah dilakukan dalam sistem pendidikan. Sejak akhir-akhir ini, perubahannya terlalu mendadak. Terlampau mendadak. Salah satunya ialah pengehadan mata pelajaran yang boleh diambil oleh pelajar pada peperiksaan SPM mulai tahun hadapan - 2010. Hanya 10 sahaja dibenarkan. Alasan untuk menyediakan "padang yang sama rata" antara pelajar menjadi hujah yang dikonkritkan. Fenomena pelajar mengambil berbelas-belas subjek dalam SPM sebelum ini menjadi dalil dan dalih keputusan ini. Dengan tidak mempertikaikan keperluan menyekat "kegilaan A" dalam kalangan ibu bapa (dan pelajar - kesan sistem berteraskan peperiksaan), saya berasa ini ini perlu diperincikan dengan setelitinya oleh semua pihak. Kewarasan akal, kercerdasan mnda, ketenangan emosi perlu dipertahankan ketika membicarakan hal ini. Lebih utama, masa hadapan pelajar dan negara perlu diberikan keutamaan.
Pengehadan kepada 10 mata pelajaran sahaja menyebabkan satu implikasi besar yang akhirnya menimbulkan impak negatif kepada pembangunan negara pada masa hadapan. Sebelum saya melanjutkan wacana, elok saya tegaskan bahawa saya bersetuju pengehadan mata pelajaran diaplikasikan. Namun persetujuan saya bukan kepada 10 mata pelajaran. Saya berpendapat jumlah maksimum pengambilan subjek perlu dinaikkan kepada 12 mata pelajaran. Pandangan ini sudah tentu berpandukan kepada falsafah yang menyelinap dalam pembentukan Akta Pendidikan 1996, yang antara lain mahu mewujudkan liberalisasi pendidikan dan pendemokrasiannya. Oleh itu, pendemokrasian pendidikan yang terkawal adalah perlu diperincikan.
Pengehadan kepada 10 subjek sahaja menyebabkan aliran sains tulen agama tidak lagi wujud di sekolah-sekolah. Hal ini menyebabkan pemisahan antara ilmu agama dengan sains kembali berlaku sejak dari bangku sekolah. Dengan pengehadan ini, pelajar sains tulen agama tidak lagi boleh mengambil tiga mata pelajaran utama aliran agama, iaitu Pendidikan al-Quran dan al-Sunnah, Pendidikan Syariah Islamiah dan Bahasa Arab. Banyak sekolah khabarnya akan mengekalkan Bahasa Arab, sementara satu subjek lain yang akan diambil ialah sama ada Pendidikan al-Quran dan al-Sunnah atau Pendidikan Syariah Islamiah. Namun, kedengaran juga ura-ura pihak sekolah memilih mengambil Bahasa Arab + Pendidikan Islam (PI). Jika Pendidikan Islam sahaja dibenarkan untuk aliran sains tulen agama ini, saya kira aliran tersebut tidak perlu dinamakan aliran sains tulen agama kerana subjek agama mereka hanyalah PI. Perlu diingat bahawa untuk melayakkan diri ke IPT dalam bidang agama ialah pencapaian baik (Kredit) dalam Bahasa Arab + (Pendidikan al-Quran dan al-Sunnah dan/atau Pendidikan Syariah Islamiah). Dengan mengambil PI, maka mereka tidak layak digelar pelajar jurusan agama!
Walhasilnya, pendidikan aliran sains tulen agama akan pupus. Natijahnya, pemisahan sains dan agama akan berlaku semula menyebabkan penjanaan kesatuan ilmu akan terbantut. Jika rancangan ini tetap diteruskan, tidak sukar membayangkan apa yang akan terjadi kepada negara dalam tempoh 10 - 15 tahun akan datang!
