Hari ini (semalam di internet), dalam pelbagai akhbar dimuatkan permohonan maaf Dato’ Seri Hishamduddin Tun Hussin, Ketua Pemuda UMNO Malaysia terhadap tindakannya menghunus keris Panca Warisan sewaktu Persidangan Perwakilan Tahunan pergerakan itu pada 2005. Dari satu segi, permohonan maaf ini boleh disifatkan satu perbuatan “besar” daripada pemimpin berjiwa besar. Mungkin daripada segi politik, perkara ini perlu dilakukan, sementelahan lagi BN kalah teruk di banyak negeri (perlu diingatkan bahawa UMNO tidak banyak merosot pengaruhnya, kecuali di Kelantan dan sebahagian Kedah). Cuma sebagai bangsa yang berdaulat, perlukah permohonan ini dilakukan?
Implikasi daripada permohonan maaf ini ialah : Jangan cuba mendaulat bangsa Melayu di Malaysia! Jika sesiapa berusaha mendaulatkan kedudukan Melayu, ‘walaupun hanya secara simbolik’ akan dihukum dengan seteruk-teruknya! Begitulah yng boleh difahami daripada peristiwa ini.
Persoalannya, dalam gah semboyan menuntut keadilan, kita terlupa memberikan keadilan kepada golongan majoriti. Kita berasa sangsi, adakah golongan minoriti (yang juga hampir menyamai majoriti) telah, sedang dan terus dinafikan hak mereka? Izinkan kita membawakan contoh berikut : Semasa kegawatan politik Melayu pada tahun 1999 (sebelum pilihan raya), ada golongan yang mengambil kesempatan mendesak pelbagai perkara. Mereka mendesak hak (dari segi perlembagaan dan moral) golongan majoriti (Melayu dan bumiputera) dikaji, disemak dan dihapuskan. Sementara itu, pada waktu yang sama mereka mendesak “hak” mereka daripada segi pendidikan, kebudayaan dan bahasa dipertingkat dan disamatarafkan dengan “hak” golongan majoriti yang telah dilembagakan dalam perlembagaan sebagai “identiti bangsa dan negara Malaysia”. Mereka berterus-terusan mendesak Dasar Kebudayaan Kebangsaan dimansuhkan kerana mengandungi elemen “memberikan nilai yang lebih besar” kepada golongan majoriti. Ironinya, mereka dengan lantang memperjuangkan “hak minoriti” mengatasi “hak majoriti”. Anehnya, mereka dianggap pejuang demokrasi dan pejuang keadilan. Sedangkan pada waktu yang sama, golongan majoriti yang “mengingatkan” mereka bahawa mereka “berlangitkan Malaysia, berbumikan Malaysia” dianggap golongan ultracauvanist!
Wajarkah difikirkan?
Aneh sungguh Malaysiaku!
Tiada ulasan:
Catat Ulasan